مسعود سعد سلمان » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۷۲

این ابر چراست روز وشب چشم تو تر

وی فاخته زار چند نالی به سحر

ای لاله چرا جامه دریدی در بر

از یار جدایید چو مسعود مگر