مسعود سعد سلمان » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۹۶

چون بند تو بنده را همی پند بود

دربند تو بنده تو خرسند بود

لیکن پایش چه در خور بند بود

ور نیز بود غایت آن چند بود