مسعود سعد سلمان » دیوان اشعار » مسمطات » شمارهٔ ۳ - مدح ملک ارسلان

روی بهار تازه همه پرنگار بین

خیز ای نگار و می ده و روی نگار بین

در مرغزار خوبی هر لاله زار بین

وز لاله زار رتبت هر مرغزار بین

بگریست ابر و باز بخندید بوستان

چون نالهای بلبل بشنید بوستان

کز می لباس خود را بخرید بوستان

بر سر ز نوبهار بپوشید بوستان

بر گل مل آر خیز که وقت گل و مل است

گل عاشق مل است که مل قصه گل است

اکنون چرای آهو در دشت سنبل است

بر شاخ ها ز بلبل پیوسته غلغل است

بین ای مه آسمان و مبین آسمانه را

وآهنگ باغها کن بگذار خانه را

کامروز هم نخواهد مرغ آشیانه را

خندید باغ ملک به خندان چمانه را

آمد فراهم از همه جانب سپاه ملک

واندر سرای عدل گشاده ست راه ملک

چرخ کمال برد به عیوق جاه ملک

شد شادمان ز ملک دل نیکخواه ملک

ای شاه جان دهد به نکوخواه بزم تو

چونان که جان برد ز بداندیش رزم تو

وقت ثبات ثابت کوهست حزم تو

گاه مراد قادر بادست عزم تو

روزی که چرخ برد همی سر بر آسمان

می ساخت از برای تو را افسر آسمان

روح الامین دعای تو گویان بر آسمان

گفتی همی که پاره شود از سر آسمان

ترکان چو بانگ حمله شنیدند پیش تو

بر دست جان نهاده رسیدند پیش تو

چون بارگیر فتح کشیدند پیش تو

چون آن مصاف هایل دیدند پیش تو

بزدود فتح خنجر شیر اوژن تو را

عیبه نهاد دست ظفر جوشن تو را

می خواست چرخ گردان پاداشن تو را

تعلیم کرد ملک دل روشن تو را

این سرکشان که شیر شکارند روز جنگ

با چرخ در وفای تو یارند روز جنگ

آن عزم و آن عزیمت دارند روز جنگ

تا حق نعمت تو گزارند روز جنگ

گردون ز دولت تو زند داستان همه

وز نعمت تو گردد گیتی جوان همه

شاهان برند بندگی تو به جان همه

دارند شاد و خرم جانها بدان همه

ای رای روشن تو شده داستان به عدل

هرگز نبود مثل تو صاحبقران به عدل

ملک تو کرد پیر جهان را جوان به عدل

آراسته شد از تو زمین و زمان به عدل