مسعود سعد سلمان » دیوان اشعار » قصاید » شمارهٔ ۸۷ - در مدح ارسلان بن مسعود

ز شاه بینم دل های اهل حضرت شاد

هزار رحمت بر شاه و اهل حضرت باد

من این نشاط که دیدم ز خلق در غزنین

بدید خواهم تا روز چند در بغداد

سپه کشیده و آراسته به داد جهان

به دست حشمت بر کنده دیده بیداد

ابوالملوک ملک ارسلان بن مسعود

خدایگان جهاندار شاه شاه نژاد

شهی که زنده شد از دولتش هزار هنر

که در جلالت و دولت هزار سال زیاد

به کامگاری بر دیده زمانه نشست

قدم ز رتبت بر تارک سپهر نهاد

چه روز بود که در بوته سیاست او

عیار ملک بپالود خنجر پولاد

چهارشنبه روزی که از چهارم چرخ

سعود ریخت همی مهر بر تکین آباد

زمین تو گویی مرخصم ملک را بگرفت

بدان زمان که برآمد از طاغیان فریاد

گهی عزیمت کرد و گهی هزیمت شد

چنانکه باشد در پیش باز گرسنه خاد

چه منفعت ز عزیمت که آن نبود قوی

چه فایده ز هزیمت که آن نیافت نهاد

خدایگان زمانه مظفر و منصور

به زر فشاندن بر خلق دستها بگشاد

به سوی حضرت راند و نراند جز به نشاط

چنانکه زلزله در کوهسار و بحر افتاد

به رای روشن مهر و به قدر عالی چرخ

به حزم ثابت کوه و به عزم نافذ باد

بزرگ شاها در هر هنر که شاهی راست

زمانه چون تو ندید و سپهر چون تو نزاد

کدام دولت و نعمت گمان بری که فلک

به وجه هدیه و تحفه بر تو نفرستاد

به هیچ وقتی این روزگار دولت را

خدای داند گر روزگار دارد یاد

ز ظلم زادن نومید گشت مادر ظلم

در آن زمان که اقبال دولت تو بزاد

تو شاه رادی و در دهر شاهی و رادی

نه چون تو بیند شاه و نه چون تو دارد یاد

به قدر گنبد گردونی ای همایون بخت

بدان مبارک دیدار آفتاب نهاد

چو من ببینم بر تخت خسروانه تو را

به دستگاه فریدون و پایگاه قباد

جز آن نگویم شاها که رودکی گوید

خدای چشم بد از ملک تو بگرداناد

قوی دلست به عدل تو کهتر و مهتر

توانگرست ز جود تو بنده و آزاد

چو هیچ بنده به نزدیک تو فرامش نیست

حدیث خود به تقاضا نکرد خواهم یاد

به حرص گرم شکم نیستم که کرد مرا

ثبات و صبر قناعت زمانه سخت استاد

خدایگانا نوشادیست دولت را

بخواه مایه شادی از آن بت نوشاد

همیشه تا بپرستند مایه کشمیر

همیشه تا بفروزند مایه خرداد

تو شاد باشی و خرم ز عمر و ملک که هست

زمین ز ملک تو خرم زمان به عدل تو شاد