صائب تبریزی » دیوان اشعار » متفرقات » شمارهٔ ۵۹۷

یکی هزار شد از عشق ناتمامی من

ز آفتاب قیامت فزود خامی من

کمال چون مه نو بوته گدازم شد

به از تمامی من بود ناتمامی من