صائب تبریزی » دیوان اشعار » متفرقات » شمارهٔ ۴۸۸

هر کس که چون صدف دهن خویش کرد پاک

لبریز می شود ز گهرهای تابناک

بی سجده می کنند نماز جنازه را

مگذار پیش مرده دلان روی خود به خاک