صائب تبریزی » دیوان اشعار » متفرقات » شمارهٔ ۳۱۸

عیب در چشم و دل پاک هنر می‌گردد

کف بی‌مغز درین بحر گهر می‌گردد

چون کند عاشق بی‌تاب عنانداری خود؟

کز نشیب آب به پابوس تو برمی‌گردد!