صائب تبریزی » دیوان اشعار » متفرقات » شمارهٔ ۲۵۰

چرخ در گردش بود تا دل به جای خود بود

شوق در راه است تا منزل به جای خود بود

از شکست شیشه درهم نشکند بال پری

تن اگر از پا درآید دل به جای خود بود