صائب تبریزی » دیوان اشعار » متفرقات » شمارهٔ ۲۲۲

روح را با تن شکم‌پرور برابر می‌کند

بادبان را کشتی پربار لنگر می‌کند

تخم نیکی را زمین پاک اکسیر بقاست

قطره آبی که نوشد تیغ جوهر می‌کند