صائب تبریزی » دیوان اشعار » متفرقات » شمارهٔ ۱۹۵

من کیم تا دست امیدم به آن دامن رسد؟

این مرا بس کز رهش گردی به چشم من رسد

نیست هر گوشی حریف ناله جانسوز من

آتشی کو تا به فریاد سپند من رسد؟