صائب تبریزی » دیوان اشعار » متفرقات » شمارهٔ ۱۴۷

اگر چه باغ جهان از وفای گل خالی است

به تن مباد سری کز هوای گل خالی است

اگر به کنج قفس راه باغبان افتد

نمی‌رود به زبانش که جای گل خالی است