صائب تبریزی » دیوان اشعار » متفرقات » شمارهٔ ۱۳۹

سرکشم ز ابر بهاری گذشته است

شراب من از خوشگواری گذشته است

چرا ابرویت چون هلالی نباشد؟

که عمرش به بیمارداری گذشته است