صائب تبریزی » دیوان اشعار » متفرقات » شمارهٔ ۱۲۲

کلام تلخ جبینان حلاوت آمیزست

زمین هند به آن تیرگی شکرخیزست

خدا غنی است ز عصیان ما سیه کاران

طبیب را چه زیان از شکست پرهیزست؟