صائب تبریزی » دیوان اشعار » متفرقات » شمارهٔ ۱۰۷

یک سر زلف تو در چین و یکی ماچین است

چشم بد دور ازان ملک که حدش این است

ترسم از دور به چشمش بخورند اهل نظر

بس که چون خواب بهاران لب او شیرین است