صائب تبریزی » دیوان اشعار » متفرقات » شمارهٔ ۲۶

رخنه در سنگ کند ناخن اندیشه ما

پنجه در پنجه الماس کند تیشه ما

باده روح در او نشأه ماتم بخشد

مگر از سنگ مزارست گل شیشه ما