صائب تبریزی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۶۲۷۵

من و دزدیده در آن چاک گریبان دیدن

جلوه یوسفی از رخنه زندان دیدن

رمزی از بوالعجبی های نظربازان است

طبل رسوا زدن و شیوه پنهان دیدن

بیستون را الم مردن فرهاد گداخت

سنگ را آب کند داغ عزیزان دیدن

خنده بی نمک مرهم کافورم گشت

ای خوشا نیم تبسم ز نمکدان دیدن

سرمه دیده امید کنم خاکش را

گر میسر شودم روی صفاهان دیدن