صائب تبریزی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۴۳۲۷

هر پرده که از چهره مقصود برافتاد

شد برق جهانسوز ومرا در جگر افتاد

چون کنج لب وگوشه چشم است دلاویز

هر چند که ملک دل ما مختصر افتاد

آماده پیچ و خم بسیار شو ای دل

کز زلف مرا کار به موی کمر افتاد

کو حوصلهٔ دیدن و کو چشم تماشا

گیرم که نقاب از گل روی تو برافتاد

اندیشه معشوق نگهبان خیال است

عاشق نتواند به خیال دگر افتاد

با فیض سحرگاه دل تنگ چه سازد

رحم است به موری که به تنگ شکرافتاد

زاهد که گذشت از سر دنیا پی فردوس

مسکین ز هوایی به هوایی دگر افتاد

چون غنچه محال است که دلتنگ بماند

کار دل هرکس که به آه سحر افتاد

یکبارگی افتاد کلاه خرد از سر

روزی که به بالای تو ما را نظر افتاد

در غنچه دل خرده جان پرده نشین شد

در سینه زبس داغ تو بر یکدگر افتاد

از لذت دیدار خبردار نگردد

چشمی که چو آیینه پریشان نظر افتاد

از سینه برآید دل پر آبله صائب

در بحر نماند چو صدف خوش گهر افتاد