صائب تبریزی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۹۴

کاسه زانوست جام جم دل آگاه را

یوسف از روی زمین خوش تر شمارد چاه را

از غبار خط مشکین حسن می بالد به خود

گرد لشکر توتیای چشم باشد شاه را

می نماید حسن در آغوش عاشق خویش را

در کنار هاله باشد حسن دیگر ماه را

اهل غیرت نیست ممکن بازی دنیا خورد

شیر چون گردن گذارد حیله روباه را؟

هر که را همواری بدباطنان از راه برد

سیل بی زنهار داند آب زیر کاه را

راستی از کج نهادان گرد برمی آورد

از زدن مانع نگردد تیغ رهزن راه را

نیست در عقل متین دست تصرف باده را

می کند آگاه تر مستی دل آگاه را

خواب می سوزد به چشم عارفان شکر وصول

نیست آرام از رسیدن طالب الله را

ابر نتواند گرفتن رخنه جستن به برق

مهر خاموشی نگیرد پیش راه آه را

کوته اندیشی است کردن شکوه از بخت سیاه

روز رعنا در قفا باشد شب کوتاه را

آدمی را نقش کم ز آفت سپرداری کند

چشم بد بسیار باشد نقش خاطرخواه را

پاک خواهد کرد از اشک ندامت راه خویش

ابراز بی آبرویی گر بپوشد ماه را

تشنه تر گردند از نعمت تهی چشمان حرص

آب هیهات است سازد سیر، چشم چاه را

صبر درد بی دوا را عاقبت درمان کند

ناامیدی خضر ره شد رهرو گمراه را

برنیاید شعله را از سر هوای سرکشی

نفس چون از دل برآرد ریشه حب جاه را؟

فربهی از خوان مردم رنج باریک آورد

کرد نور عاریت آخر هلالی ماه را

ترک دعوی می نماید پایه معنی بلند

جامه کوتاه، رعنا می کند کوتاه را

شد جهان پر شور صائب از صریر کلک من

بلبل از من یاد دارد ناله جانکاه را