ملک‌الشعرا بهار » تصنیفها » زن با هنر (سه‌گاه‌)

به دل جز غم آن قمر ندارم

خوشم ز آنکه غم دگر ندارم

کند داغ دلم همیشه تازه

از این مطلب تازه‌تر ندارم (‌تکرار)

قسم خورده که رخساره نپوشد

به جز با من دلداده نجوشد

جمال بشر تویی

ز گل تازه‌تر تویی

به پاکی سمر تویی

که رشگ قمر تویی

عزیزم

در عالم

جای زن

باید باشد بر روی دیده

زن در زندان

یارب که دیده

چه‌ شد عزیزان که حال نسوان - بود بدینسان زار

سیاهکاری و جهل و خواری -‌بود مدامش کار

وای بهارا بهارا مزن دم خدا را ز راز نهان

وای که ما را، که ما را، مقدر شد این از جهان

زنی کاو به جهان هنر ندارد

ز حسن بشری خبر ندارد

بناز ای زن با هنر که عالم

گلی از تو شکفته‌تر ندارد

زنانی که به جهل در حجابند

ز آداب و هنر بهره نیابند

فرو خوان کتاب را

برافکن حجاب را

ازبن بیش‌تر به گل

مپوش آفتاب را

ای دلبر، جان پرور

طی شد عمرم ‌در آرزویت

که چون تو دلبر چراکنی سر به ذلت و خواری

خدا نماید ز دیدهٔ بد تو را نگهداری

آه نگارا نگارا مده دل خدا را به حرف کسی

وای که گل را زیانی نباشد ز خار و خسی