ملک‌الشعرا بهار » منظومه‌ها » ارمغان بهار » فقرۀ ۱۱۲

شراب به پیمان (‌یعنی به اندازه‌) خور چه هر که او شراب بی‌پیمان خورد، بسا گنه که از وی آید.

اگر باده نوشی به پیمانه نوش

به آیین مردان فرزانه نوش

کز افزونی می ز دل‌ها گناه

برُوید، چو از تند باران گیاه

وگر گفتهٔ من پسند آیدت

مخور می که از می گزند آیدت

‌بود سوزیان این می لعل‌پوش‌

زیانش ز تو، ‌سودش از می‌فروش