ملک‌الشعرا بهار » منظومه‌ها » ارمغان بهار » فقرۀ ۱۰۹

هرکه او هیمالان (‌یعنی خصمان‌) را چاه کند، خود اندر چاه افتد.

کسی کز پی دشمنان کند چاه

خود افتد در آن ‌چاه‌ خواهی نخواه