ملک‌الشعرا بهار » منظومه‌ها » ارمغان بهار » فقرۀ ۱۰۲

به یزدان آفرین کن و دل به رامش دار کت از یزدان فزایش به نیکویی رسد.

به یزدان نخست آفرین بر شمار

پس آنگاه دل را به رامش سپار

کت افزایش آید ز یزدان پاک

ز رامش نگردد دلت دردناک