ملک‌الشعرا بهار » رباعیات » شمارهٔ ۵۱

گر مدحی از ابنای بشر می گوبم

نه چون دگران به طمع زر می‌گویم

آنان پی جلب نفع کوبند مدیح

من مدح پی دفع ضرر می گویم