ملک‌الشعرا بهار » ترجیعات » وارث طهمورث و جم

خیزکز مشرق عیان گردید شب

سرمهٔ چشم جهان گردید شب

تا شبیخون راکجا خواهد زدن

عرضگاه اختران گردید شب

چون‌زنی‌زنگی‌پس‌شعری‌زرد

در پس انجم نهان گردید شب

برق چشم و تاب دندانش نگر

خنده را زنگی نشان گردید شب

نی غلط گفتم ز تیر آه من

سر بسر غربال‌سان گردید شب

وز بن هر مژه‌اش در سوگ من

قطرهٔ اشکی عیان گردید شب

تیره جرمی پر درخش وپر نگار

چون درفش کاویان گردید شب

از پی تیزی پیکان‌های غم

درکف گردون، فسان گردید شب

کویی از بس بی‌امان و دیرپاست

فتنهٔ آخر زمان گردید شب

کوری این فتنهٔ بیدار را

جام می حرز امان گردید شب

یاد شه کردم شب من گشت روز

روز خصمش‌جاودان گردید شب

شب نقاب از اختران برداشتند

پرده از کار جهان برداشتند

روز، گیتی‌داشت سیمین طیلسان

شب شد و آن طیلسان برداشتند

میخ بر دروازهٔ گردون زدند

پل ز رود کهکشان برداشتند

دور باش خصم را بر بام دژ

هندوان تیر وکمان برداشتند

چون پرید از ‌آشیان سیمرغ روز

از پی‌اش زاغان فغان برداشتند

صدهزاران جوجهٔ زرینه سر

سر ز نیلی آشیان برداشتند

سرخ‌موران گفتی‌آنک زردپوست

از تن شیر ژیان برداشتند

چون وشاقان شمع بنهادند پیش

ساقیان رطل گران برداشتند

شیشه پیش عاشقان گردن کشید

ساقیانش سر از آن برداشتند

پنبه چون از گوش مینا شد برون

مطربان قفل از زبان برداشتند

باده‌پیمایان نخستین جام را

یاد دارای زمان برداشتند

عارفان بهر بقای جان شاه

دست سوی آسمان برداشتند

دلبر آمد گیسوان برتافته

آستین بر قصد جان برتافته

شهر را از جان و دل برکاشته

خلق را از خان و مان برتافته

رشتهٔ مهر و وفا بگسیخته

پنجهٔ پیر و جوان برتافته

دل ز انصاف و لطف برداشته

رخ ز زنهار و امان برتافته

با سرانگشتی چو گلبرگ لطیف

ساعد شیر ژیان برتافته

بازوان و سینه و ساق و سرین

نیک در هم سیم‌سان برتافته

او بدان لاغرمیانی ای شگفت

چون که این بار گران برتافته

اندر آمد بربطی اندر کنار

رودش از تار روان برتافته

گوش‌های پیر سغدی را به بزم

از برای امتحان برتافته

وآن مدایح خواند کش طبع بهار

بهر شاه از پود جان برتافته

راز دل را بر زبان آورده‌ام

خویش را زین دل به جان آورده‌ام

بر تن خود دشنهٔ بیداد را

تا به مغز استخوان آورده‌ام

سوپان دیدن‌چسود اکنون که من

مایهٔ خود با زبان آورده‌ام

باز خرسندم که از گرداب آز

عرض خود را بر کران آورده‌ام

گفتهٔ کروبیان را پیش خلق

بی حضور ترجمان آورده‌ام

آنچه دل فرمود، آن فرموده‌ام

آنچه طبع آورد، آن آورده‌ام

جوشن از نور یقین پوشیده‌ام

حمله بر دیو گمان آورده‌ام

رازهای گلشن فردوس را

بر زمین از آسمان آورده‌ام

وز پی ارزانیان روزگار

از هنر نزلی گران آورده‌ام

راست چون تیر است قلب و فکر من

چون کمان‌، پشت ار نوان آورده‌ام

با دلی چون تیر و پشتی چون کمان

بهر شه تیر و کمان آورده‌ام

این عجایب بین که یکتا گوهری

سوی دریا ارمغان آورده‌ام

دوستان از دوستان یاد آورید

زین جدا از بوستان یاد آورید

عندلیبی را که دستان‌های دهر

کرده دور از آشیان یاد آورید

از غریبان هر کجا یادی رود

زین غریب بی نشان یاد آورید

یاد باز آرد غریبان را ز راه

نک برای امتحان یاد آوربد

چون که بخرامید در گلگشت ری

از من و از اصفهان یاد آوربد

زین فشانده در کنار زنده‌رود

مژهٔ دربافشان‌، یاد آوربد

زین‌،‌ چو فیلان دیده‌ هر ساعت به خواب

روضهٔ هندوستان‌، یاد آورید

زین فروزینه‌ صفت از قهر شاه

سوخته تا استخوان یاد آورید

زین به رغم آرزوها مانده دور

از در شاه جهان‌، یاد آوربد

ای وزیران در شاه جهان

از «‌بهار» خسته‌جان یاد آوربد

ای جوانمردان گیتی از «‌بهار»

با شه گیتی‌ستان یاد آورید

پهلوی صاحبقران روزگا‌ر

نام پاکش حرز جان روزگار

سعی و تدبیرش ضمان مملکت

دست و شمشیرش امان روزگار

آنکه‌دور فتنه ‌طی شد تاکه گشت

تیغ تیزش پاسبان روزگا‌ر

آنکه نپذیرد ز مردی گر نهند

نام او نوشیروان روزگار

توسنی می کرد، اگر دست قویش

سخت نگرفتی عنان روزگار

از نهیب او دد و دیو فتن

گم شد از مازندران روزگار

لاجرم چون پور دستان‌، اوفتاد

نام او در هفتخوان روزگار

در مغارب جمله دانستند کیست

در مشارق پهلوان روزگار

گر نتابیدی همایون جبهه‌اش

همچو مهر از آسمان روزگار

روز کشور چون شب دیجور بود

بر دل پیر و جوان روزگا‌ر

بود خواهد زین قبل تا جاودان

این سخن ورد زبان روزگار