باباافضل کاشانی » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۷۹

ای دل، ز شراب جهل، مستی تا کی؟

وی نیست شونده، لاف هستی تا کی؟

ای غرقهٔ بحر غفلت، ار ابر نه‌ای

تر دامنی و هوا پرستی تا کی؟