باباافضل کاشانی » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۱۰

زین تابش آفتاب و تاریکی میغ

زین بیهده زندگانی مرگ آمیغ

با خویشتن آی تا نباشی باری

نه بوده به افسوس و نه رفته به دریغ