فصلِ گُل و طَرْفِ جویْبار و لبِ کِشْت
با یک دو سه تازه دلبری حورسرشت
پیش آر قَدَح که بادهنوشانِ صَبوح
آسوده ز مسجداند و فارغ ز بهشت