مهستی گنجوی » رباعیات » رباعی شمارۀ ۱۷۷

در سنگ اگر شوی چو نار ای ساقی

هم آب اجل کند گذار ای ساقی

خاک است جهان صوت برآر ای مطرب

باد است نفس باده بیار ای ساقی