عرفی » رباعیها » رباعی شمارهٔ ۲

ای کرده زبون، ناز شجاع تو، مرا

افکنده به صد رنج، نزاع تو، مرا

تا خیزم و آرمت در آغوش اجل

گشته است به تکلیف وداع تو مرا