شاه نعمت‌الله ولی » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۲۳۹

هر گه که دل از خلق جدا می‌ بینم

احوال وجود با نوا می‌ بینم

و آن لحظه که بی خود نفسی بنشینم

عالم همه سر به سر خدا می‌ بینم