شاه نعمت‌الله ولی » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۷۵

ممکن ز وجود هستی ای دارد و بس

نقشی ز خیال خویش می آرد و بس

بلبل ز گلشن نسیم بوئی یابد

یعنی رخ خود به خار می خارد و بس