شاه نعمت‌الله ولی » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۷۲

ننشین بنشین وز همه عالم برخیز

عالم چه بود ز بود عالم برخیز

در کتم عدم بیا و با ما بنشین

از بود وجود خویشتن هم برخیز