شاه نعمت‌الله ولی » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۴۷

بودش به کمال خویش بودم بخشید

لطفش به کرم شهد شهودم بخشید

او طالب من که ظاهرش گردانم

من طالب او که تا وجودم بخشید