شاه نعمت‌الله ولی » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۱۹

فقری که از او غنای مطلق آید

گر زان که طلب کنی به جان می شاید

من فقر همی جویم و آن خواجه غنا

از خواجهٔ ما فقر و غنا می آید