شاه نعمت‌الله ولی » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۱۶

یاری که مدام این سخن را خواند

معنی کلام عارفان را داند

آئینه اگر چه می نماید تمثال

در ذات نماینده اثر نتواند