سلمان ساوجی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۳۳

ای دیده اگر هزار سیل انگیزی

خاک همه تبریز به خون آمیزی

از عهده ماتمش نیائی بیرون

بی فایده آب خود چرا می‌ریزی؟