فیض کاشانی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۴۲

نیک است بکس بخویش نیکی کردن

آزار کسست خویشتن آزردن

القصه بخویش میکنی آنچه کنی

نیکی و بدی بکس نشاید کردن