فیض کاشانی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۳۷

کو همت عالئی که تا پست شوم

کو نیستی ز خویش تا هست شوم

کی می‌گذرد بعاقلی عمر عزیز

ای عشق بیار باده تا مست شوم