فیض کاشانی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۹۲۱

ای که خواهی دل ما را به جفاها شکنی

نکنی هی نکنی هی نکنی هی نکنی

طاقت سنگ جفا، شیشه دل کی آرد

نزنی هی نزنی هی نزنی هی نزنی

نخل امّید تو کز وی چمن دل تازه است

نکنی هی نکنی هی نکنی هی نکنی

ای که گفتی نکنم چارهٔ درد تو به ناز

بکنی هی بکنی هی بکنی هی بکنی

عهدها چون دل ما چند شکستیّ و دگر

شکنی هی شکنی هی شکنی هی شکنی

دوست را از نظر خویش چرا بی‌جرمی

فکنی هی فکنی هی فکنی هی فکنی

گفتی ای فیض من از عشق بتان دل بکنم

نکنی هی نکنی هی نکنی هی نکنی