عطار » مختارنامه » باب بیست و هفتم: در نومیدی و به عجز معترف شدن » شمارهٔ ۳۲

در بادیه ای که عقل را راهی نیست

گر کوه درو،‌سیر کند کاهی نیست

گر هیچ رونده ای طلب خواهی کرد

شایستهٔ این بادیه جز آهی نیست