عطار » مختارنامه » باب بیست و هفتم: در نومیدی و به عجز معترف شدن » شمارهٔ ۳۱

دل در ره او تصرّف خویش ندید

یک ذرّه در آن راه پس و پیش ندید

آنجا چو فروماندگی لایق بود

چیزی ز فروماندگی بیش ندید