عطار » مختارنامه » باب بیست و هفتم: در نومیدی و به عجز معترف شدن » شمارهٔ ۲۶

هر لحظه می یی به جان سرمست دهد

تا جان، دل خود به وصل پیوست دهد

این طرفه که یک قطرهٔ آب آمده است

تا دریائی پرگهرش دست دهد