عطار » مختارنامه » باب بیست و ششم: در صفت گریستن » شمارهٔ ۴۷

چون با غم تو دل مرا تاب نماند

در دیدهٔ خون فشان من خواب نماند

ای ساقی دُردِ دَرد برجانم ریز

تا خون گریم که در جگر آب نماند