عطار » مختارنامه » باب بیست و ششم: در صفت گریستن » شمارهٔ ۱۸

یک همنفسی کو که برو گریم من

گر هم نفسی بود نکو گریم من

در روی همه زمین نمییابم باز

خاکی که برو سیر فرو گریم من