عطار » مختارنامه » باب بیست و پنجم: در مراثی رفتگان » شمارهٔ ۲۰

برخیز که ابر خاک را میشوید

تا سبزه ز خاک تو برون میروید

ای خفته اگر سخن نمیگوئی تو

این خاک تو گوئی که سخن میگوید