عطار » مختارنامه » باب پنجم: در بیان توحید به زبان تفرید » شمارهٔ ۱۰

ماییم که با ما نبود هیچ روا

چون هیچ نباشد نبود هیچ سزا

تو هیچ مباش تا نباشد هیچت

چون هیچ نباشی نبود هیچ ترا