مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۸۹۴

سرمستم و سرمستم و سرمست کسی

می خوردم و می خوردم و از دست کسی

همچون قدحم شکست وانگه پرکرد

آخر ز گزاف نیست اشکست کسی