مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۸۶۲

در زیر غزل‌ها و نفیر و زاری

دردیست مرا ز چهره‌های ناری

هرچند که رسم دلبریهاش خوشست

کو آن خوشی‌ئیکه او کند دلداری