مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۷۹۱

گر با همه‌ای چو بی منی بی‌همه‌ای

ور بی‌همه‌ای چو با منی با همه‌ای

در بند همه مباش، تو خود همه باش

آن دم داری که سخره‌ای دمدمه‌ای