مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۷۸۱

بازآی که تا به خود نیازم بینی

بیداری شبهای درازم بینی

نی نی غلطم که خود فراق تو مرا

کی زنده رها کند که بازم بینی